'Jeets'

Engeland is een land van tradities. Diepgewortelde tradities. Zo ook in de hengelsport. Sommige van die gebruiken zijn, in mijn ogen, op z'n minst opvallend te noemen. Bijvoorbeeld de eigenaardige splitsing tussen game en coarse, of de strikte vergunning voorwaarden voor bepaalde vliegvis wateren (upstream dry fly only....) enz. enz. Zulke zaken kunnen bij mij de wenkbrauwen nog wel eens doen fronsen. Maar ja, ik ben dan ook geen Engelsman en begrijp dat ik als buitenstaander natuurlijk nooit de aard van deze gewoontes volledig kan bevatten. 

Maar diezelfde traditie maakt ook dat de hengelsport sterk verankerd is in de Engelse cultuur. Er is een lange geschiedenis van ontwikkeling in verschillende technieken en visserijen, er zijn sterke lobby's, en natuurlijk (last but not least) worden er prachtige (traditionele) materialen gemaakt voor de hengelsport. Buitengewoon fraai cane, uitzonderlijk sierlijke floats etc. etc. Nu heb ik daar zelf niet zoveel mee met dat materiaal. Het is immers ook niet mijn traditie. Hoe mooi ook, een centrepin kan bij mij nooit ter vervanging dienen van de molen onder de penhengel. En een tenchlifter zal altijd een dobber blijven waarvan het rode puntje niet verschilt van eenzelfde rode puntje van een goed afgestelde Albatros pen. 

Hoe het komt weet ik niet, maar soms lijkt alles op het gebied van de hengelsport dat afkomstig is van de Britse eilanden zaligmakend. Men hoeft slechts nog te volgen en de verlossing is nabij...Zelf ben ik daarvoor ook niet ongevoelig. Zo heb ik me echt laten meeslepen voor de tv (met de VHS in de aanslag) toen 'Passion for Angling' voor het eerst vertoond werd op de BBC. Daar ontrolde zich voor mijn ogen een geweldig vis avontuur, en werd in woord en beeld duidelijk gemaakt wat ikzelf altijd al wel gevoeld had maar niet onder woorden had kunnen brengen, namelijk die passie voor het vissen. En dat wilde ik uiteraard ook gaan beleven. De wax jas had ik al, er kwam een slap hoedje bij en een lange zachte vliegenhengel bouwde ik om tot ultralicht penhengeltje. En zo toog ik zo diep mogelijk de wildernis in om met een pennetje en wat wormen als aas de baars en voorn uit hoekjes en gaten te peuteren. Maar die wildernis bleek vaak toch niet zo ongerept te zijn, en het veenwater vlak onder de met riet begroeide oevers meestal niet dieper dan een cm of dertig of veertig. Een oeverzone waar zich slechts mini baarsjes en voorntjes ophielden. En hoewel best leuk, toch bekroop mij langzamerhand een gevoel van teleurstelling. De hooggespannen verwachtingen werden duidelijk niet waargemaakt. De dikke baarzen onder een diep doorbuigend hengeltje bleven uit. En er landde al zeker geen ijsvogeltje op het fragiele penhengeltje (zelf gemaakt,waar ik best trots op was) dat tussen het riet doorprikte. 

Achteraf denk ik dat ik vergat om mij heen te kijken en zo het spoor bijna bijster raakte. Ik had mij verkeken. Had me blind gestaard op het uiterlijk vertoon van Engelse traditie en van de vangst van zeer fraaie vissen. Vangsten die professioneel in beeld waren gebracht tegen een achtergrond van een betoverend decor in de vorm van het magische, mistige Engelse landschap...Nu, inmiddels weer met beide benen stevig in de Friese klei geaard, is er nog steeds wel dat dubbele gevoel. Nog altijd kan ik me laten meeslepen door diezelfde klassieker, maar ik weet ook dat ik me niet in zo'n pakje moet hijsen, me niet moet laten verleiden door centrepin en tenchlifter, of moet (willen) gaan vissen in Redmire. Ik zou me bekocht voelen, ik zou weer teleurgesteld raken.

Chapman bag van de lage landen,
tophengels van Nederlandse bodem (rapier)
 en een snoek (tijdelijk) op de Friese  grond

Klakkeloos overnemen van zulks (Engels) uiterlijk vertoon reduceert het mooie voorkomen natuurlijk snel tot schone schijn. Keaping up appearances, zouden de Engelsen zelf zeggen. Of, in de woorden van Hyacinth, 'Drive slowly past number 21, I want her to see my new hat.' Je zou je zomaar kunnen verkijken, het spoor kunnen kwijtraken. Het pad kunnen missen naar dat watertje in de buurt waar de passie voor het vissen verscholen ligt. Wachtend. In anticipation...

Beleving om de hoek, midden in het land, water in alle richtingen

p.s.

Passion for Angling is en blijft uiteraard een klassieker van een kaliber dat eigenlijk alleen maar in Engeland geproduceerd kan worden. De Engelsen weten als geen ander die passie voor, in dit kader, de hengelsport uit te dragen. Ook in de literatuur krijgt de beleving gestalte in prachtige bewoordingen. En misschien is het die beleving die juist zo aansprekend is, want die overstijgt de landsgrenzen. Een schrijver van naam is natuurlijk Chris Yates. Enige tijd geleden werd ik via Caught by the River geattendeerd op het verschijnen van diens nieuwe boek 'Nightwalk'. Op de dag van uitgifte lag het al bij mij in de bus. Ik noem het hier omdat ik het een aanrader vind voor de liefhebber van zijn stijl. Het is een boekje over die magische wereld van de nachtelijke uren rond midzomer, over bijzondere ontmoetingen in de natuur, en over persoonlijke ervaringen en bespiegelingen. Mooi geschreven, meeslepend en herkenbaar, alsof je er zelf bij bent. Maar let op, verwacht geen hengelsport in dit boek, je zou je bekocht voelen

" This evening, the ponds and lakes will be jumping,
but I will be elsewhere. "
(When time slows down - Nightwalk)